من هنوزم نمی فهمم چه اشکالی داره بعضی وقتا احمق باشم
همه ی پوله تو جیبمو واسه دوستم کادو بخرم
به همه ی جکای گفته شده وشنیده نشده بخندم
یا ادمایی که از من بدشون می ادو دوست داشته باشم
خوبه......مگه بده؟؟؟ من که دوست دارم
کنار گذاشته شدم عیبی نداره عزیزم
از کنار ور دار منو و دوستی کن با من
ببین احمق بودن من چه قدر برامون خوبه
من که دوست دارم
تو هم سعی کن اگه مجبوری دست بکشی وروی تمایلاتت پا بذاری
اگه هنوزم پرواز من زندگیه تویه
من می پرم چون زندگیت برام لذت بخشه و شادی آفرین
این ماله خود خودته

به جای تو گل خریدم.....کاکتوس
هر وقت نوازشش کنم کلی تیغ میره تو دستم
که یادم نره لطف نوازش چیه

...فکر کردم اما
هیچ نتیجه ای هیچ هیچ
درد داشتم ولی فراموش شد
یادم نمی آمد کی و کجا دچار شده بودم
...ودچار یعنی
یک بازی نبود اگه بود من بازیگر خوبی نبودم
وپایان بازهم, چرا؟ نمیدانم
اما این بار حرفهایم نا تمام ماند
بی اختیار به سکوت عجیبی فرو رفتم
...فکر کردم اما

کوچکم
عروسک سالهای رفته را در سینه می فشاری
آن را یاداوری می کنی
و هرگز آرامش را نمی یابی
بی وجودش آغاز بیکرانه ها چشم انداز روشنیست
که عروسک را خاطره می سازد

برای کرده هایم گفته هایم و تمامی تمام وجودم
سخنی دارم که سنگینی نگاهت را خجل می کند
بارها و بارها به میدان میایم
برای مبارزه با تو و هر ضربه اثبات حقیقت بی نیازی من است
سخن این است من عاشقم باید بمیری

عشقی بنا کنیم
به امید توجیهی درست بر کردهایمان
بودنمان برای اثبات درک حقیقت درد است
اما هستیم چون عشق توجیهی است برای بودن..ماندن و نرفتن
از تمام سکوهای پرتاب با لذت و بدون فکر خود را رها و ازاد می یابیم و می پریم
چرا که برای فردایمان حرفی غیر قابل باور داریم
من عاشقم
سخن آخر هر اشتباه

شاید اندکی صبر
اما سحری نزدیک است که تمام وقت ان پرداخته از کابوس شبانه ی من است

تمام شب خراب تو و دیدار فردایی دوباره
دوباره ها و دوباره ها برای من و تو شاید....نمی دانم
تصمیم دوباره حرفی تازه نمی خواهد
فقط هستم در مرز دیوانگی و بودن
هستم
می مانی؟

انتظار من بیان دوستت دارم ها نبود
انتظار من گرمی دستهایی بود
که با تردید به من هدیه دادی

قدم زنان می رفتم
صداها و نشانه ها آشنائی غریبی بود که تکرار می شد
بازتاب قلبی که مبهوت به دستهایم نگاه می کرد
ترس دست هائی که قدرت حس کردن نداشت و قدم های پیاپی
سلامی از سر آشنائی

نه دوستی دل و باز هم آشنا
زمزمه ی قدم هایم سکوت را می شکست
شب سردیست

غریبه ای به ظاهر آشنا
سپیده دم دیگری می رسد ولی قدم هایم هنوز جاده را حس نکرده
و باز هم به شب می رسی

این شب دیگر صدای آشنائی نیست
صدای قدم های من نیست
سکوت است و انتظار
"سلام"
این بار وهم خودم بود
کلامی ساده ولی دوستانه
بر نگرد
من مقابل سیاهی چشمانت ایستاده ام

شاید وقتی دیگر برای تو باشم اما قبل از آن باید برای خود بودن را یاد بگیرم
شاید آن زمان ساعتها کنار تو درخشش جسم و روحت را حس کنم ؛ نزدیک و نزدیکتر
مسیر بیکران و زیبایی در پیش است و تو، جواب تمام شنوده ها و چراهای من ؛ نمی دانم
می توانی از عمق چشمانت هدیه ای جاوید برایم بپردازی ؛ یا سکوتت را برایم همراه آوری ، چرا که من خود را در آن مطمئن احساس یکنم ، چرا که سکوتت زائیده تحولات زیبای تو و حس رسیدنت به معنی واقعی بودن است . من نیز شاید بیابم خودم را و سپس آغاز کنم با تو بودن را
برایت می نویسم ، امروز و فرداهای فردا را ، چرا که از تو و از سوال بی جواب " عشق چیست ؟ " به معنای ماندگار " من کیستم ؟ " رسیدم

بیان تو درک حقیقتی زیباست و حس غریبِ
سکوتت مرا دچار بودن کرد
اما مسیر طی شده را بی فکر و غرق در احساساتم بودم
نگاهی گذرا انداختم ، بی درنگ بازگشتم

روبرو راه درازی باقی بود
سکوت کردی و یاد گرفتم
می فهم ، می دانی که می فهمم چگونه بروم و می روم ، می دانی که می روم

...

واهمه های پیچ در بیکران مرداب زندگی از پس حادثه ها رنگ گذشته را یادآوری می کند
در نهایت کلامم سکوت مرگباری ثانیه های واپسین را نوید می دهد و لحظه رستن و شکوفایی را به جرقه ای نابود می سازد
و در تنگنای کلام اوست که معنای بی زمانی باورها شکل می گیرد