عشقی بنا کنیم
به امید توجیهی درست بر کردهایمان
بودنمان برای اثبات درک حقیقت درد است
اما هستیم چون عشق توجیهی است برای بودن..ماندن و نرفتن
از تمام سکوهای پرتاب با لذت و بدون فکر خود را رها و ازاد می یابیم و می پریم
چرا که برای فردایمان حرفی غیر قابل باور داریم
من عاشقم
سخن آخر هر اشتباه

شاید اندکی صبر
اما سحری نزدیک است که تمام وقت ان پرداخته از کابوس شبانه ی من است

تمام شب خراب تو و دیدار فردایی دوباره
دوباره ها و دوباره ها برای من و تو شاید....نمی دانم
تصمیم دوباره حرفی تازه نمی خواهد
فقط هستم در مرز دیوانگی و بودن
هستم
می مانی؟

انتظار من بیان دوستت دارم ها نبود
انتظار من گرمی دستهایی بود
که با تردید به من هدیه دادی

قدم زنان می رفتم
صداها و نشانه ها آشنائی غریبی بود که تکرار می شد
بازتاب قلبی که مبهوت به دستهایم نگاه می کرد
ترس دست هائی که قدرت حس کردن نداشت و قدم های پیاپی
سلامی از سر آشنائی

نه دوستی دل و باز هم آشنا
زمزمه ی قدم هایم سکوت را می شکست
شب سردیست

غریبه ای به ظاهر آشنا
سپیده دم دیگری می رسد ولی قدم هایم هنوز جاده را حس نکرده
و باز هم به شب می رسی

این شب دیگر صدای آشنائی نیست
صدای قدم های من نیست
سکوت است و انتظار
"سلام"
این بار وهم خودم بود
کلامی ساده ولی دوستانه
بر نگرد
من مقابل سیاهی چشمانت ایستاده ام

شاید وقتی دیگر برای تو باشم اما قبل از آن باید برای خود بودن را یاد بگیرم
شاید آن زمان ساعتها کنار تو درخشش جسم و روحت را حس کنم ؛ نزدیک و نزدیکتر
مسیر بیکران و زیبایی در پیش است و تو، جواب تمام شنوده ها و چراهای من ؛ نمی دانم
می توانی از عمق چشمانت هدیه ای جاوید برایم بپردازی ؛ یا سکوتت را برایم همراه آوری ، چرا که من خود را در آن مطمئن احساس یکنم ، چرا که سکوتت زائیده تحولات زیبای تو و حس رسیدنت به معنی واقعی بودن است . من نیز شاید بیابم خودم را و سپس آغاز کنم با تو بودن را
برایت می نویسم ، امروز و فرداهای فردا را ، چرا که از تو و از سوال بی جواب " عشق چیست ؟ " به معنای ماندگار " من کیستم ؟ " رسیدم

بیان تو درک حقیقتی زیباست و حس غریبِ
سکوتت مرا دچار بودن کرد
اما مسیر طی شده را بی فکر و غرق در احساساتم بودم
نگاهی گذرا انداختم ، بی درنگ بازگشتم

روبرو راه درازی باقی بود
سکوت کردی و یاد گرفتم
می فهم ، می دانی که می فهمم چگونه بروم و می روم ، می دانی که می روم

...

واهمه های پیچ در بیکران مرداب زندگی از پس حادثه ها رنگ گذشته را یادآوری می کند
در نهایت کلامم سکوت مرگباری ثانیه های واپسین را نوید می دهد و لحظه رستن و شکوفایی را به جرقه ای نابود می سازد
و در تنگنای کلام اوست که معنای بی زمانی باورها شکل می گیرد