این خستگی های ذاتی که از پلکی گشودن تا بر هم نهادن ما را همراهی می کنند تا کی سر ماندن دارند؟
کجای نا ممکن این هستی مزبله ی این خستگی هاست؟
هر چیزی که سوختنی باشد را می سوزانم حتی نیمه ی خود را